Hindi naman ako marunong sumayaw. Hindi ko nga naranasan yung prom kaya hindi ko naranasang maisayaw ng lalaki. Hindi ako nakapagsuot ng mahaba at kumikinang na gown nung nag-aaral pa lang ako. Na lagyan ng make-up ang mukha, maglagay ng pekeng pilikmata, at magsuot ng matataas na takong para maghanda sa mga grand ball.
Lumapit ka sa akin para ialok ang kamay mo. Tinignan ko lang muna, at saka inabot ang pinagpapawisan kong palad. Nasa gitna tayo ng kwarto. Inilagay mo ang mga kamay ko sa balikat mo, at ang iyo naman ay sa bewang ko. Sumabay lang ako sa ‘yo, ang sabi mo. Kinakabahan ako dahil baka matapakan ko ang mga paa mo. Mas rinig ko pa ang tibok ng puso ko kaysa ang musika.
Hinakbang mo ang iyong kanan, isinunod ang kaliwa. Kinukutuban ko lang ang maliliit mong hakbang. Sinabayan ko nang marahan ang iyong mga galaw. Unti-unti, nasa himig na ang ating mga galaw. Dahan-dahan mo akong iiikot, sasaluhin ang likod, ilalapit sa iyo. May sarili nang mundo ang ating mga paa.
“Ikaw lang ang nakasayaw ko.” binulungan kita. Nakita ko sa kinang ng mga mata mo ang ngiti ko. Para akong prinsesa. Para na rin akong nasa JS prom at grand ball. Salamat sa munting karanasang ito.
Mas malapit na tayo sa isa’t isa. Wala na tayong sinabi. Tanging mga galaw na lang natin ang mga nag-uusap. Mas malakas na ang ritmo ng ating mga puso. Pwede bang huwag na tayong huminto? Pwede bang huwag na tayong bumitaw?
No comments:
Post a Comment