Maswerte raw ang mga titser dahil wala namang ginagawang trabaho. Sumasahod daw kahit nasa bahay lang. Yun ang sabi nila, dahil yun lang ang alam nila. Maraming almusal ang nilagpasan namin, at ilang mga gabing hindi natutulog para tapusin ang module na gagamitin ng mga estudyante. Pati ang pagpe-prepare ng powerpoint para sa online class. Malaki rin ang ginagastos ng ibang guro para sa mga papel na gagamitin at pang-print. Masipag na hinahatid ang mga module sa bawat bahay ng mga mag-aaral para maiparating ang nais ibigay na dunong. Araw-araw silang matyagang humaharap sa monitor para magturo. Sa mismong Teacher’s Day nagsimula ang klase, dito palang talaga magsisimula ang hamon sa mga guro. Na ang hiling lang namin sa araw namin, wag sayangin ang pinagpaguran namin, at nawa maging maayos na ang daloy ng edukasyon dito.
Kaso lagpas isang taon na ang sistema ng online class, kung saan sa screen na lamang magkakatabi ang mga estudyante na milya-milya ang agwat ng dikit-dikit na kahon ng monitor, pinag-uugnay kami ng mabagal na internet connection. Marami pa ring hindi nakakapag-adjust, marami pa ring mga guro at estudyante ang walang laptop, phone, at wifi. Hanggang kailan pa ba ito? Ni hindi namin alam kung may natututuhan pa ba sila o kung nakikinig ba talaga sila. Masyado nang mahaba ang panahon para wala pa ring ibigay na kongkretong plano, solusyon, at bakuna sa lahat. Napapagod na kaming makinig at maghintay sa wala.
No comments:
Post a Comment