Tayo. Parang isang karagatan na hindi maalon, malayang namamahinga sa nagtatagong mga isla at sumasandal ang malamig na tubig sa mainit at nang-aakit nitong mga buhangin.
Tayo. Hindi basta tuldok na kaydaling wakasan. Kundi pinagtabi-tabing mga tuldok, na tila butil ng buhangin na pag pinagsama-sama ay makabubuo ng kastilyo. Gaya ng dagat na 'di mawari ang lalim at babaw, ang kipot at lawak, at sasagot sa tanong na: "Hanggang saan ito?" Hanapin natin ang dulo, tuklasin natin ang dulo.
Tayo. Sinubukang ayusin ang magulo, iniwasan ang maliit na pagtatalo habang inuunawa ang pasirko-sirkong pagpapasya. Binitawan ang dilim, kumapit sa mga bituin. Kahit imposibleng maabot ng dagat ang ulap ay pinatunayan mo sa akin na nandyan ang repleksyon nito na naging dahilan kung bakit sila naging magkayakap.
Tayo. Matagal nang nagpapalitan ng matatamis na mga talinghaga at gaya ng bawat simula, hindi mawawala ang wakas. Hindi ko tatapusin ang kuwento natin sa iisang tuldok lamang. Ang nais ko'y tatlo sapagkat hindi pa tapos. Tayo'y magpapatuloy pa, hanggang dulo. Magpapatuloy pa, hanggang dulo. Tayo.
Tayo...
No comments:
Post a Comment