Madalas itanong sa akin ng mga estudyante ay kung bakit sila iniiwan ng mga taong mahal nila. Ano bang magagawa ko? Iniwan na e. Pero ito na nga, malapit na matapos ang first quarter. Halos isang linggo ko nang kinukuha yung mga paperworks na ginawa nila para mai-record ko na. Hindi naman mawawala sa kada section na hawak ko ang sasabihing "Binibini, naiwan ko po."
Ano bang magagawa ko? Iniwan na e. Sa dinami-rami, talagang yun pa ang naiwan. Hindi naman siguro aabot ng kalahating kilo yun. Ang masaklap pa dito, limang activities ang naiwan. Syempre sasabihin nating ipasa na lang next meeting. Tapos pagdating ng next meeting na yun, naiwan pa rin. Jusko, sana bago nila gawin yun, maisip nila na kahit kailan e hindi ko iniwan yung class record ko. O kaya naman, hindi ko sila iniwan sa ere at sabihing "Iwan ko na lang din kaya ang grades niyo?"
Kaya sana kids, bago natin iwan ang isang bagay, isipin muna natin kung anong pakiramdam ng maiwan. Hindi naman ganoon kadaling iwan ang subject ko hindi ba?
No comments:
Post a Comment