Excited akong mag-debut. Naka-attend kasi ako ng debut ng Tita ko, sabi ko, gusto ko rin ng ganun. Gusto ko rin namang maranasan maging Disney Princess. Gusto kong maramdaman kung paano ang maging prinsesa kahit sa isang araw lang. Kaya simula nung nag-10 years old ako, taon-taon na akong nagbibilang ng birthday ko. Walong taon pa yung hihintayin ko para makapagsuot ng gown, ng mataas na takong, makapag-makeup, maikulot ang buhok. Lahat ng bisita ay nakasuot ng magagandang damit. May buffet. Gusto ko rin magrenta ng resort para doon gaganapin. Tapos, pagkatapos ng party, magsu-swimming kami. Nakalista na sa likod ng notebook ko lahat ng mga gusto kong 18: 18 candles, 18 gifts, 18 dolls, 18 roses. Kinikilig-kilig pa ako dahil kasama sa mga nilista ko yung pangalan ng mga crush ko.
Elementary palang ako nang pangarapin kong magkaroon ng bonggang debut. Syempre, ang alam lang ng isang sampung taong gulang na bata ay magpantasya. Sa sarili ko lang naman yun, hindi alam nina Mama at Papa. May pag-asa namang magkatotoo, kasi ako yung unang babaeng magde-debut sa aming magpipinsan.
Taon-taon akong nasasabik sa bawat pagdagdag ng edad ko. Masaya akong tumatanda na ako dahil palapit nang palapit ang 18th birthday ko. Hanggang sa unti-unti nang naglalaho sa isip ko yung gusto kong party. Baka kasi nainip na akong maghintay sa sobrang tagal, o hindi na yun ang gusto ko, o baka hindi na ako bata mag-isip. At nawala na rin yata yung notebook ko na pinagsulatan ko ng mga listahan ng invited.
Nakagradweyt na ako ng hayskul, nasa kalagitnaan na ako ng college, sa totoo lang, nakalimutan ko naman na yun. Naalala ko lang nung mismong 18th birthday ko habang kumakain. Nakatitig ako sa platong nasa harap ko habang hinahalo sa kanin ang toyo. Nakangiti lang ako. Kaytagal ko palang hinintay dumating yung araw na yun. Kung hindi lang siguro ako lumayas sa bahay namin at sumama sa maling tao e baka natupad yung pangarap kong debut.
Ang nagawa ko lang nun ay umiyak. Naaawa ako sa batang ako dahil hindi natupad yung pangarap niya. Bigla ko tuloy na-miss yung 10 years old na ako. Na buti pa siya, nagplano. Na ang gusto niya lang ay tumanda. Hindi katulad ng 18 years old na ako, na basta lang nagdesisyon sa buhay. Hindi pala masaya kapag tumatanda.
Nasa kalahati na ako ng 50 ngayon, at ito pa rin ako. Wala pa ring nararating, wala pa ring napapatunayan. Gusto ko na lang bumalik sa 10 years old na ako kung saan ang problema ko lang ay sana makapagsuot na ako ng gown at heels, makatanggap ng mga regalo, at maisayaw ng mga crush ko. Ang bilis naman lumipas ng taon. Mas marami na akong pangarap na higit pa doon. Pwede bang pahintuin muna yung oras? Pwede bang huwag munang tumanda?
No comments:
Post a Comment