Lente

 Palagi mong hinihiram yung mga kamera ko. Sabi mo, turuan kita. Duda ako, malabo kasi yung mga mata mo. Mahihirapan kang makuhaan ako. Mahihirapan kang makuha ang loob ko. Pero makulit ka.

Nandyan ka ngayon sa harap ko, hinahanap ang perpekto kong anggulo kasama ang dagat, ang mga bulaklak, ang mga ulap, nakatitig ka sa mga mata ko habang ipinapakita ang ganda ng mga likha ng Diyos. Natutuhan mong timplahin ang mga kulay. Natutuhan mong balansehin ang liwanag at dilim.

Nagkamali ako. Hindi naman pala talaga malabo yung mga mata mo. Kasi, nakita mo ako. Anumang bilis o bagal, pilit mong hinuhuli ang aking mga ngiti, mga hindi alam na sandali. Lumalabo na ang lahat ng nasa paligid pag ako na ang sinusulyapan mo.

Nakuhaan mo ako. Nakuha mo ang loob ko. Hindi ka tumigil. Nauubos ang baterya pero may puso kang palaging gumagana. Nabubura ang mga alaala pero hindi ang mga nakatatak sa isip mong saya. Napapagod ang lente pero hindi ang mga mata mong palaging nakatitig sa aking ganda.

Ngayon, alam ko na kung paano mo tignan ang mundo mo. Ang mga pitik sa kamera ay ang mga pintig sa bawat isa.