Masaya maging panganay. Lahat bago.
Ganun siguro kapag unang anak, sabik yung mga magulang. Kaya syempre, lahat ng gamit ko, dapat bago. Damit. Sapatos. School supplies. Mga laruan. Ang hindi ko siguro malilimutan, yung nagpatahi pa sila ng magiging costume ko sa UN at yung sobrang tela nun, yun ang ginagamit naming kurtina hanggang ngayon.
Hindi lang naman mga gamit ang bago. Kundi mga karanasan bilang magulang. Lahat ng school activities, present sila. Pinasali ako sa singing contest kahit hindi naman ako kumakanta. Sinabak ako sa pagsayaw nang walang praktis-praktis kasi alam nilang kabisado ko ang Macarena. Naranasan ko ring magpahanda sa school dahil birthday ko. Biglang pumunta si Mama sa school nung breaktime namin, surprise ba. Ang saya-saya ng mukha niya na para bang siya yung may birthday. Tuwing fieldtrip, ipapatabi nila ako sa mga estatwa, mga rebulto, mga gusali para lang mapiktyuran ako kahit nakasimangot ako.
Masaya maging panganay. Lahat bago.
Hindi pala palaging masaya. Ilang kurot at palo ang natanggap ko sa tuwing nag-aaral kami ni Mama. Siya ang unang tutor ko, sa kanya ako natutong magbasa at magsulat. Bawal akong magkamali kasi masisigawan ako. Kaya natakot na akong magkamali. Umiyak din ako nang pagalitan ako ni Papa. Bawal akong gumawa ng mali kasi papatayuin niya ako sa harap ng pader nang matagal. Kaya natakot na akong gumawa ng mali.
Na-pressure ako. Pero doon ako natuto.
Masaya maging panganay. Lahat bago.
Lahat ng pinaglumaan ko, mga kapatid ko yung sumasalo. Secondhand. Ako ang inuutusan para humiram ng mga isusuot nila tuwing may program sa school nila at ako na rin ang pinapa-attend kapag pinapatawag yung mga magulang. Ako na rin ang gumagabay sa kanila kapag may mga projects, assignments, at exams. Siguro napapagod din ang mga magulang kasi hindi na bago. O baka naman ito ang role ko bilang panganay. O baka rin naman, ako lang ang naninibago dahil ako ang panganay.
Masaya maging panganay. Lahat bago.
Mga gamit lang naman ang bago.
Pero ikaw, naluluma.
No comments:
Post a Comment