Inaatake na naman ako ng sakit ng ulo. Lumalabo na naman yung mata ko. Naalala ko, ito yung pakiramdam ko bago mag-pandemic.
-
Palaging nandidilim yung paningin ko. Feeling ko palagi akong matutumba. Magpa-check up na raw ako, sabi nila. Pero makulit ako. Nanghihinayang ako sa ibabayad sa mga doktor. Ang sabi ko, kaya ko pa naman. Kaya ko naman.
Halos kalahating taon na yung ganitong pakiramdam. Ang nangyayari kasi, biglang parang may lilitaw na tuldok sa paningin ko. Maliit na tuldok lang. Tapos, palaki nang palaki. Hanggang sa may mga parte ng paligid na hindi ko na nakikita. O kung nagbabasa, may mga letra o salitang nawawala. Parang may bahagi sa paningin ko na nabablangko. Lilipas ang ilang minuto, yung buong mata ko parang may nakaharang. Cloudy/hazy. Kahit kusutin ko pa. Saka didilim. Masakit sa ulo. Nakakasuka. Mahihiga na lang ako. Hanggang sa maka-recover. Kung nasa bahay.
Madalas akong atakehin nito sa daan. Lalo na kung maaraw o mailaw. Mas masakit sa mata. Titigil lang ako saglit. Maghahanap ng mayuyukuan. Makakaidlip sa sobrang tagal matanggal ng pandidilim at sakit ng ulo. Kawawa kung walang kasama. Minsan naman sa faculty room. Malas kung sa classroom habang nagtuturo.
-
Week before lockdown, hindi ko na talaga kinaya. Gumising ako nang maaga nung Monday para pumasok. Ganun ulit. Wala akong nagawa kundi um-absent. Na nangyari ulit nung Tuesday. Hiniga ko na lang at naghintay hanggang sa maging okay. Hindi ko na pala kaya.
Diagnosed ako na may Vertigo pagkagaling ko sa doktor nung araw na yun. Pinapunta niya rin ako sa opthalmologist para makita raw kung anong nasa mga mata ko. Ayun, may grado na. Kailangan nang magsalamin. Sana nga, yun lang talaga ang problema.
No comments:
Post a Comment