Tinanong ako ni Rommel kung hanggang ilang taon nabubuhay ang hedgehog. 3-5 years, sabi ko. Sa hayop lang talaga kami hindi magkasundò. Ayaw niya raw magkaroon. Sa tuwing nai-imagine niya raw kasing may alaga siya, ang naiisip niya agad ay paano kung mamamatay na.
“Maikli lang pala yung buhay nila ano?” tanong niya.
“Oo. Ang ine-expect ko pa nga ay 1 year lang. Atleast bago ako kumuha, ni-ready ko na yung sarili ko sa pwede kong maramdaman.” sagot ko.
“Pero bakit nag-alaga ka pa rin?” habol niya.
“Dahil gusto ko. Masaya kaya! Hindi naman ako nag-alaga para alalahanin agad yung katapusan.” kako.
Pero ang totoo, pareho lang naman kami. Natatakot ako araw-araw. Hindi naman talaga ako handa para doon.
-
1. Nasa bakasyon ako nang ibalita sa akin na namatay na yung hoglet na hinandfeed ko. Awang-awa sa akin si Rommel dahil hindi niya alam kung paano ako papatahanin.
2. Nung namatay yung dalawang hoglet, bumili agad ako ng dalawang hedgehog. Hindi ko kinaya. Sa tingin ko nagkulang ako.
3. Tuwing may nakakawala sa kulungan e hindi ko ma-imagine na hindi ko na makikita.
4. May mabawas lang sa timbang nila, naka-ready na agad yung treats, vitamins, dextrose powder.
5. Agad-agad akong pumupunta sa vet kahit wala akong pera. Kesa naman yung wala akong ginawa tapos sisisihin ko ulit yung sarili ko.
-
First birthday ng mga bunso ngayon: Rock, Cookie, at Cream. Habang lumilipas pala yung mga araw, palapit pala nang palapit yung palugit. Kung bibigyan ako ng wish tuwing birthday nila, araw-araw kong hihilingin na sana habambuhay ko silang kasama. Kasi hindi ko talaga kakayanin.
*Para kina Salt, Pepper, Caramel, Oreo, Cookie, Cream, Rock
No comments:
Post a Comment