Kapag may pinapasok na aso sa bahay, natutuwa ako. Gusto kong akin na lang sila. Ariin. Kaso alam kong hindi pa ako handa. Ayoko na kasi ulit maramdaman yung nangyari nung nakaraan.
May binigay na tuta sa akin si Papa last year. Palagi akong kinukulit ni Anisha kung anong ipapangalan ko sa kanya. Ang sabi ko, hindi ko pa alam. Ang sabi ko, saka na. Pero ang totoo, palagi akong natatakot magbigay ng pangalan lalo na kung hindi pa sigurado. May malaking bahagi kasi sa atin kapag may pangalan na, mas malapit na sa puso. Andy sana. Pareho kasi sila ng balahibo at kulay. Magkamukha kasi sila.
Hiningi ko siya kay Papa. Siya yung pinili ko kasi pagkapanganak pa lang sa kanya, color orange na agad yung balahibo niya. Madalas kasi brown or dark brown, saka lang nagiging orange kapag napalitan na yung balahibo. At saka siya lang yung naka-survive sa kanilang magkakapatid pagkapanganak sa kanila.
Ang sabi ko, kapag natapos ang lockdown, iuuwi ko na siya. Ibibili ng kulungan, kama, lahat ng pangangailangan niya. Excited akong angkinin siya. Laruin. I-baby.
Siya yung pangalawang asong aalagaan ko sana pagkatapos ni Andy. First year hayskul ako nang mamatay si Andy. Nilapa ng aso ng kapitbahay. Simula non, ayoko nang mag-alaga ng aso.
May araw na pinuntahan ako ni Anisha. Ang sabi niya, "Ate, mamamatay na yung tuta mo." Ayokong maniwala. Kasi palagi niya lang akong niloloko. Lumabas kami pareho. Nakita ko siyang nakahiga. Kung paano yung pagkakahiga ni Andy bago mamatay. Nilapa raw ng nanay, sabi ni Papa. Dumidede pa kasi siya. Hinawakan ko siya kahit ang sabi ni Papa wag kong hawakan, gaya rin ng ginawa ko kay Andy. Hindi na gumagalaw yung ulo niya. Nakadilat lang. Humihinga pa. Kaparehong-kapareho at kasabay na kasabay ng paghinga ni Andy, hinga ng nag-aagaw-buhay.
Hinaplos ko siya ulit. Namaalam. Tumalikod na ako. Hindi ko na hinintay. Alam ko na ang mangyayari. Nakita ko na iyon dati.
Ayoko na talagang mag-alaga ng aso. Ang daya. Iniwan na naman ako ni Andy.
Cutie!
ReplyDelete