Ilang araw nang may tine-train si Papa na siklista. Pumupunta dito sa bahay tuwing tanghali hanggang hapon. Nakikita namin na nag-e-enjoy siyang magturo at maging guide ng batang yun.
Alam niyo ba, gusto ni Papa na maging atleta kaming magkakapatid. Kaya nung nag-aaral kami at naging varsity sa mga school, sinuportahan niya lahat ng sports na hawak namin. Binilhan niya ako ng mga sapatos para makatakbo nang maayos, bola naman ng basketball kay Buloy, bola ng volleyball kay Buninay, at raketa at maraming shuttlecock kay Maria. Pero ni isa walang sumunod sa yapak niya.
Siklista si Papa noon. Kaya bata pa lang kami, may bike na kaming magkakapatid. Hindi ko makakalimutang senaryo yung pinasakay niya ako sa mataas niyang bike na may maninipis na gulong. Nakakatakot. Pero ang sabi niya, nakahawak lang siya sa likod ko. Tapos naramdaman kong tinulak niya ako, binitawan. Lumuha talaga ako nun. Habang siya, tumatawa.
Nang maging coach siya, ginigising niya kami sa madaling araw para mag-jogging. Pati kami required sa stretching. Pero hindi pa rin kami nagtagal sa mga sports namin. Kahit na ganun, ipinakilala niya pa rin kami sa ibang laro. Pinagsuot ng gear ng taekwondo. Tinuruan ng galaw ng arnis. May bola rin ng golf sa bahay, may raketa ng table tennis, may gloves pangboksing, may bola ng sepak. Nag-set up din siya ng court na may net sa likod ng bahay namin. Para hindi na raw kami lumayo.
Wala namang nagpatuloy samin. Feeling ko napagod na siya. Ang totoo, hindi naman siya nagsawa. Kami lang ang tumigil.
No comments:
Post a Comment