1. Hayskul ako natutong maggitara. Tuwing wala pa yung teacher namin o kung wala kaming klase, tinuturuan kami ng mga kaklase naming marunong maggitara. Nakaka-miss lang yung panahong nagbibitbit ako ng gitarang walang case mula sa bahay hanggang school. Tapos pag umuuwi ako, tinuturo ko sa elementary kong kapatid lahat ng natutuhan kong kanta sa araw na yun.
2. Pinauwi sa akin yung beatbox ng kaklase ko. Halos araw-araw kaming nagja-jamming ng kapatid ko, dahil nga marunong na siya kahit papaanong maggitara.
3. Music yung isa sa mga choice ko nung nagsagot ako ng form sa dream school ko. Kaso ang sabi nila wala raw pera dun. Alam niyo na, ganun mga linyahan ng matatanda. Sana itigil na ang ganung kaisipan. Hindi yun totoo.
4. May banda-bandahan kami nung college ako. E walang bassist kaya ako na lang daw. Sa loob lang ng speech lab yung praktisan namin. Ilang araw din kaming pinanuod ng mga silya, mesa, headphone, microphone. Sila yung unang audience namin. Isang beses lang kaming nakatugtog sa stage. Pagkatapos ng performance na yun, naging busy na kaming lahat sa dulaan.
5. Nag-drums ako sa talent showcase nung pageant sa CAL. Tuwing vacant ko, dumidiretso ako sa speech lab; pag walang pasok, nagre-rent ng studio; at dumayo pa ako sa Antipolo para puntahan yung nagtuturo sa akin.
6. May araw na nagtaka si Mama dahil dala ko pareho yung beatbox at gitara. Mula Dasma hanggang PUP. Madalas kasi akong mag-uwi ng kung ano-anong instrument ng kaibigan tapos kapag mismong performance na, ayun dyahe.
7. Dalawang beses akong kinuhang drummer. Before gig, nag-rehearse pa kami. Inabutan kami ng traffic. Pagdating namin, tapos na yung gig. Hindi kami nakatugtog.
8. Pagkagradweyt ko, may tinutugtugan kami dito ng mga tropa ko. Walang drumset dun kaya may dala-dala akong beatbox. Malapit lang dito sa amin kaso nagsara din yung shop nila.
9. Bumili ako ng piano keyboard. Kaso tuwing nagpapraktis ako, nanggugulo sa akin yung mga kapatid ko at pamangkin. Mas marami pa akong naaral na nursery rhymes kaysa mga kantang gusto ko.
10. Mula sa libreng concert/gig hanggang sa may bayad (hangga't kayang pikitan), nandun ako. Lalo na kung mga kaibigan yung nasa line up. Suporta!
(Bonus. Galing ako sa praktis nang una kaming magsabay ni Rommel papunta sa isang spoken word event. Ang sabi niya sa akin, ilalagay niya na muna sa bag niya yung drumsticks. Pero ang totoo, sinadya niyang wag ibalik sa akin para may dahilan daw para makipagkita pa ako sa kanya.)
Sabi ko, balang araw, makakatugtog din ako sa malaking entablado. Kahit sa Music Museum lang. Kaso, baka hanggang pangarap lang yun. Baka hindi para sa akin yung music. Hindi naman ako magaling. Lahat naman na sinubukan ko. Baka dun ako nagkamali. Pinanghinaan agad ako ng loob. Sinimulan ko lang kasi. Alam kong nawalan ako ng oras at panahon pero hindi pa naman huli para hindi ituloy di ba?
Hindi man ako nakatugtog sa Music Museum, nakatula naman ako dun. Hanggang ngayon lumulutang pa rin yung pakiramdam ko. Siguro sa ngayon, okay na muna sa akin yun. Dun na muna ako sa kaya ko.
No comments:
Post a Comment