Inaawitan ako ni Anisha na bilhan siya ng singsing. Sabi ko, oo. Pagkatapos naming kumain, pinaalala niya ulit sakin na bilhan siya. Kaya pumunta agad kami sa shop. Joined force pa ang tatlo niyang ate para sa design na babagay sa kanya.
Hindi pa namin nababayaran, suot-suot na niya yun. Nasa loob pa lang kami, tatlong beses na niyang tinanggal.
"Huwag mong huhubarin sa daliri mo kasi mahuhulog yan. Kahit maliligo ka, 'wag mong tatanggalin para di mawala." sabi ko. Kaya isinuot ko ulit sa kanya yung singsing. Tapos hinubad ko, sinubukan ko lang kung maluwag sa kanya. Saktong-sakto naman.
Pagkatapos bayaran, inabot ko sa kanya at siya ang nagsuot sa daliri niya. Aba, pagkalabas na pagkalabas namin sa shop, hinubad niya ulit at inulit ko na naman ang paalala ko sa kanya.
Bago kami sumakay sa kotse, tinignan ko ulit ang kamay niya. Nasa ibang daliri na yung singsing. At pinaalala ko ulit sa kanya yung sinabi ko. Paulit-ulit ako kahit nakakapagod. Kilala ko pa naman siya, lalong ginagawa kapag sinisita mo. Hindi ako nagkamali.
Yun na pala yung huling sulyap ko sa pinabili niya. Nagulat na lang kami nang sabihin niya sa loob ng sasakyan na nahulog yung singsing. Nagulat kaming lahat. Wala pang sampung minuto na nasa kanya.
Bigla kong naalala lahat ng gamit na binigay ko sa kanya: yung coloring book na naiwan niya sa grocery, yung laruan sa mcdo na naiwan niya sa mesang kinainan namin, yung mga kuwentong pambata na di ko na alam kung nasaan, marami na siyang naiwawala.
Hindi ko alam kung totoo yung sinasabi ng iba na kapag hinubad mo yung singsing na suot ng isang tao, magkakatampuhan kayo. Kasi, magkaaway na kami ni Anisha.
Lumilipas ang inis, oo. Dahil sa mga susunod na araw, meron na naman siyang hihilingin. At susunod na naman ako. Ngingiti pa lang siya sa bigay ko, alam ko sa sarili kong hindi ko na maaalala yung mga bagay na naiwala niya.
No comments:
Post a Comment