Hindi na ako naging close sa mga hayop simula nang mamatay si Andy. First year high school ako nung magdala yung tito ko ng isang poodle na parang may halong pomeranian sa bahay. Maliit siyang aso, color gold. Kumikinang ang kulay niya lalo na kapag natatamaan ng liwanag. Parang palagi siyang nakangiti. May maikling buntot. Malambing. Takot sa laruang baril. Walang takot sa paputok. Kasabay namin siyang kumain at matulog, kasamang manuod at sumayaw. Lahat kaming magkakapatid, close sa kanya. Wala pa siyang isang taon sa amin. Nakokonsensya pa rin ako hanggang ngayon. Ako kasi yung nagsama sa kanya para sunduin yung kapatid ko. Para makapaglakad-lakad din siya. Muntik sakmalin ng asong ulol yung kaibigan ng kapatid ko, pinalagan ni Andy. Nilapa siya nito. Pinanggigilan. Binali-balibag. Saksi kaming magkakapatid kung paano unti-unting pinapatay ng malaking aso ang mumunting Andy. Umiiyak kami habang humihingi ng tulong sa mga kaibigang nasa paligid namin. Nanuod lang sila. Inawat ng isang hindi kilalang tambay ang dalawang aso. Binuhat ko si Andy. Kinagat niya ako. Bago siya malagutan ng hininga. Iyak lang ako nang iyak.
Nagdala si Papa ng bagong poodle, si Lyka. Nasundan ng pomeranian, si Bela. Ng magkapatid na bulldog, si Jandie at Barack. Ng terrier. Ng pug. Ng maltese. Hanggang sa naging bente na sila. Trenta. Kwarenta. Singkwenta. Nadagdagan nang nadagdagan hanggang hindi na mabilang at hindi ko na maisa-isa ang pangalan. Gusto namin sila. Pero ni isa sa aming magkakapatid walang naging close sa mga yun. Baka kasi dala-dala pa rin namin ang sakit. Takot pa rin kaming lahat.
Si Papa talaga ang mahilig mag-alaga sa amin. Naalala ko kasi dati, bago kami magkaroon ng mga aso, meron kaming myna, si Kyaw. Merong parrots, si Rose at Jack. At maraming-maraming love birds. Maliban sa mga ibon, sobrang dami din naming flower horns, yung isdang malalaki yung ulo na parang may intsik na sulat sa katawan nila. Sinasama ako ni Papa sa petshop kapag magde-deliver siya.
Lumipas ang dekada. Ako naman ang susubok ngayon. Kay Salt, Pepper, Oreo at Caramel. Sa kanila nauubos ang oras ko. Sa kanila lang ako nagiging masipag. Hinuhugasan ko yung lagayan nila ng pagkain at tubig, yung bin, yung hide, nilalabhan ko yung towel nila at mga tela nila, na hindi ko naman ginagawa sa bahay namin. Naaaliw din sa kanila yung mga kapatid ko. Sila ang nag-aasikaso kapag wala ako. Sa kanila nagkakaroon ng silbi ang oras ko kaya hindi na ako madalas nakahiga, umiiyak, balisa.
Nakuha ko si Salt sa may-ari nang buntis. Hindi niya alam. Hindi ko rin alam. Akala ko tumaba lang sa akin. Walang naka-survive sa anak niya. Yung unang dalawang hoglet, namatay sa kanya. Nung in-abandon niya yung dalawang natira, ako ang nag-handfeed. Ilang gabi akong puyat. Ilang umagang nalilipasan ng pagkain. Kelangang padedehin, kelangang lagyan ng hot compress. Kilala na nila ako. Close ko na sila. Isang linggo lang, sumuko na yung isa. At yung isa, almost four weeks yung handfeeding.
Nag-chat sa akin yung kapatid ko na patay na yung panghuling hoglet. Nasa bakasyon ako. Kasabay kong umiyak yung mga batang nagwawala dahil pinapaahon na sa dagat ng mga nanay nila. Alam ko namang mamamatay na siya, akala ko bago ako magbakasyon o pag-uwi ko. Iniisip ko na lang na baka pinili niya na lang na hindi ko siya maabutan.
"Ilibing niyo na lang. Ilibing niyo ah. Dahil nilibing ko yung tatlo niyang kapatid." yan lang nai-reply ko sa chat.
Kung yung tatlo, iniyakan ko. Mas nakakaiyak pala dahil mas matagal yung bonding namin. Hindi ko ma-imagine na yung kamay kong nag-aabot ng tubig at pagkain ay ang kamay na naghuhukay na ng lupa para sa kanya. Yung sakit na naramdaman ko kay Andy. Pwede nang i-multiply sa apat.
Last year, pagkagaling ko sa trabaho. Binigyan ko agad si Salt, Pepper, Oreo, at Caramel ng superworms. Binilhan ko pa sila ng fleece blanket. Ire-ready ko na rin sila dahil nagpa-sched ako sa vet ng annual check up sana nila. Sabi ng bunso kong kapatid, "Wawa." habang tinuturo yung kulungan ni Caramel. Ang ibig sabihin niyang kawawa ay may umiiyak. Pinakinggan ko, may umiiyak nga. Pagkaangat ko sa takip ng bin, akala ko may bubwit. Hoglet. Muntik akong mahimatay. Tapos may apat pa sa loob ng hide. Bago siya kunin siniguro kong hindi siya buntis. Tinanong ko yung may-ari. Sabi, hindi. Nakatadhana ba ako sa mga hedgehog na buntis? Handa na ba akong masaktan nang five times? Natatakot ako.
Sa limang hoglets ni Caramel, tatlo ang naka-survive: Cookie, Cream, at Rock. Nag-birthday na sila nung nakaraan lang.
Alam kong masayang mag-alaga, dahil alam naman nating ang mga hayop ay mas marunong pang magmahal at maawa kaysa ibang tao. Kung bakit ba natin palaging inihahambing ang masasamang tao sa hayop. Wala naman talagang asal-hayop. Baka hindi lang natin mai-apply ang asal-tao. Dahil ang hayop ay hayop. Hindi ka sasaktan kung hindi mo sila sasaktan. Pero ang tao, hindi ka kakagatin pero kaya kang paulanan ng masasakit na salita. Kaya kang bigyan ng sugat sa loob. Kayang kang patayin. Kahit wala kang ginagawa sa kanila. Kaya siguro imbis na sabihing "Kasingsahol mo ang hayop!" o "Animal ka!" ay pwede na nating sabihing "Tao ka talaga!" Dahil choice ng tao na hindi magpakatao.
No comments:
Post a Comment