Isang taon na rin pala ang nakalipas nang i-send ko 'to sa groupchat ng lahat ng estudyante ko. Palagi kong pinapalakas yung loob nila kaya ayokong makita nila akong mahina. Hindi pala sa lahat ng pagkakataon, matatag ang guro. May panahon din pala ng pagsuko.
Mga Mahal,
Sa tuwing nagtatanong kayo kung ayos lang ako, wala naman akong pagdadalawang isip na sumagot ng oo. Mabigat lang naman talaga ang mundo, palagi tayong pinapipili ng mga bagay na bibitawan. Sa hindi mapakaling isip: nakakapagod ang buong araw at masyadong maikli ang gabi. Kailan ba tayo nakatulog nang mahimbing? Kay tagal ko rin yon hiniling. Sakaling hindi niyo na marinig ang ritmo ng takong na umiikot sa klasrum, o ang ingay ng bolpen na paulit-ulit pinipindot: mga tunog na nalilikha kapag wala na akong masabing salita, baka nga, baka lang, nasa iba na akong paglalakbay. Dahil ang guro, hindi robot, darating din sa puntong maghahanap ng mahabang breaktime. Magkaiba man na tayo ng landas sa mga susunod na araw, tandaan niyong hanggang sa huli, kayo pa rin ang dahilan ng aking pagkapit.
-Bb.
Tho, hindi natuloy yung pag-alis ko. Ganun naman e, mas aalalahanin mo yung kapakanan ng mga estudyante mo kahit pagod na pagod ka na sa sistema.
No comments:
Post a Comment