Kung meron man siguro akong nami-miss sa face-to-face na klase, yun siguro yung mesa ko. Naiiyak ako sa tuwing naaalala ko yung last moment ko dun. Yung akala ko magre-resign na ako. Hindi nga natuloy, nagka-COVID naman.
Kamusta na kaya yung mesang yun? Hindi ko lang makalimutan nang huli kong sulyapan yun.
Tahanan ng mga guro ang mesa niya. Ito ang pahingahan ng assignments, test papers, written works, at performance tasks na hindi pa natsetsekan. Ang saksi sa mga iniiwang liham ng mga estudyante habang wala siya. Ang tumatanggap ng mga memos mula sa admins. Ito ang sumasalo ng mga suntok, sipa, antok at luha.
Hindi nauubusan ng laman. May dumadagdag kada araw. Sa harap mo, nakadikit doon ang maraming sticky notes na palaging nagpapaalala sa 'yo at sangkaterbang reject na papel na nakakahinayang itapon. Nakahilerang mga sapatos at bundok-bundok na folder sa ilalim. Tasa, salamin, susi, mga hindi mabilang na basura sa gilid. Hindi ka na makakilos dahil halos lahat na ng gamit mo sa bahay dinala mo na.
Sa huling pagkakataon, sinulyapan mong muli ang mesa mo. Blangko. Wala nang kalat. Lumawak na ang espasyo. Bitbit mo na ang lahat ng gamit. Tanging tungkulin na lang ang naiwan.
No comments:
Post a Comment