Mag-iisang taon na ang quarantine sa Pilipinas. Wala pa ring concrete plan ang gobyerno. Yung ibang mga bansa, nakapag-vaccine na. Tayo, nasa face mask at face shield pa rin. Nakaka-miss pumasok sa school. Kung hindi ako nagkakamali, ito yata yung huli kong moment sa klasrum.
Nalalagutan ako ng hininga kapag umaakyat sa 6th floor. Isang hakbang ko pa lang, ramdam ko na yung pagod. Maiisip ko bigla, para pala akong isang model na ginawang runway ang klasrum habang nagtuturo. Maayos ang tindig. Chin up. Titignan sa mata ang mga nasa paligid. Ngingiti.
Paglabas, tititigan ang mga hagdan. Kelangang panindigan ang postura sa loob ng klasrum. Kahit gusto nang bumagsak ng mga balikat. Kahit gusto nang yumuko. Pumikit. Umiyak.
Pero maririnig mo ang takong na nasa ritmo. Hakbang ng kanan, hakbang ng kaliwa. Ilang ulit. Aaliwin saglit ang sarili. Kanina ka pa umaakyat pero wala ka pa rin sa kalahati. Pataas nang pataas, pabagal nang pabagal, pabigat nang pabigat.
Nasa tapat ka na ng pinto ng next class mo, hihinga nang malalim. Inipon na lahat ng nasa loob: pagod, lungkot, sakit, dismaya. Sabay bato sa hangin.
Papagpagin ang mga alikabok sa damit at palda. Susuklayin ang buhok gamit ang mga daliri. Maayos ang tindig. Chin up. Titignan sa mata ang mga nasa paligid. Ngingiti.
No comments:
Post a Comment