Kung nakapagsasalita lang ang punong ito, ikukuwento niya siguro kung ilang mga batang nangunguha ng gagamba ang naligaw sa talahiban, o nakabisa niya na ang mukha ng mga nagja-jogging sa umaga, o biláng na biláng niya na ang mga sasakyang nagdaraan sa buong araw. Tiyak na mas marami pa siyang gustong balikang alaala.
Mag-isa na lang ang punong ito ngayon. Saksi siya kung paano winakasan ang buhay ng mga kasama niya. Matagal na sila rito sa lugar na ito. Inilagay sila roon ng Maylikha upang doon mamuhay nang tahimik at payapa. Kaso, ginalaw sila kahit hindi naman sila umiimik. Siya na lang ang naiwan. Marahil ang silbi niya na lang ay para magbantay ng lupaing hindi na niya na pag-aari. Inangkin siya gaya ng pag-angkin ng kapitalista sa lupang kinakapitan niya. Sinabitan ng karatula.
Parang mga tao.
Mga mahihirap.
Mga katutubo.
Pinapalayas sa mga tahanan, kung hindi ide-demolish ang lugar e pinapatag ang bundok, para pagtayuan ng establishments. Establishments na may pekeng nature sa loob. Pinutol ang mga puno at talahib para paglagyan ng artificial trees at artificial plants.
Hindi tumitigil ang mga land grabber hangga't may nakikita pang espasyong pwedeng pagtayuan ng subdivision at ng mga shortcut na kalsada na silang mayayaman lang ang nakakadaan.
Tapos tayong ordinaryong mamamayan, nagsisiksikan sa tinirâ nilang kapirasong espasyo.
Kung patuloy nilang aariin at aangkinin ang para sa lahat ng tao, saan na tayo pupunta at pipirmi?
No comments:
Post a Comment