Iba pa rin kapag face-to-face class. May mga gabing kapag umuuwi ako sa bahay galing sa trabaho, gusto ko lang tahimik yung paligid. Pansin kong ang sensitive ng mga tenga ko sa mga ingay: sa TV, sa mga tahol ng aso, sa mga kapatid kong naghaharutan, sa mga binabatong laruan, sa bukas/sara ng pinto, sa mga nahulog na kubyertos, sa yapak. Sinisita ko sa bahay ang sinomang lumikha ng maliliit na tunog.
Sa mga klasrum:
Ugong ng aircon.
Sabay-sabay na pagpindot nila sa ballpen.
Limang beses mo na siyang tinawag hindi pa rin makalingon dahil mas malakas pa ang boses niya.
Malakas na hampasan ng mga lalaki.
Mga tunog ng phone na nakalimutang i-silent.
May tambol nang tambol sa desk.
Nakatatlong ulit ka na sa instruction pero may mga nagtatanong pa rin kung ano ang gagawin dahil mas inuna pang makipagkuwentuhan bago makinig.
Sa nakakairitang tunog ng pagkuskos ng mga sapatos sa sahig.
Hagikgikan ng mga babae.
Nasasapawan nila ang boses mo.
Ikaw na lang ang matatahimik. May mga ingay din palang parang hindi na natin naririnig. Ang kaya ko lang namang gawin ay magtimpi at ipunin ang lahat sa loob. Mayroon na namang karga-kargang mas mabigat pa sa mga exams at projects ng mga estudyante.
Kaya dala-dala mo ulit hanggang tahanan ang mga pagsitang hindi nabitawan sa loob ng klasrum.
No comments:
Post a Comment