Naging Tanga rin Ako sa Pag-ibig

 Naging tanga rin ako sa pag-ibig. Ginago. Bata pa naman ako nun, first year college. Ewan ko ba bakit ko pinagtyagaan ng apat na taon yung ganung klaseng lalaki. Lahat ng nasa paligid ko, halos isumpa na siya. 

Siya yung tipo ng tao, kung tao nga ba, na hindi niyo gugustuhing makasama. Swear.

Bawal lumabas.

Bawal makipag-usap sa iba.

Bawal maging maganda.

Bawal magsuot ng daring.

Basta lahat bawal.

Pero pagdating sa kanya, lahat pwede.

Maliban sa manipulative e babaero pa. Imagine, buwan-buwan, iba-ibang babae. Ikaw na niloko, ikaw pa may kasalanan. Kesyo may lalaki raw ako. Nilalandi ko raw klasmeyt ko. Pinagnanasaan ko raw yung FB friend ko. Jowa ko raw yung bespren ko. Type ko raw mga kaibigan niya. Lahat ng lalaki, pinagselosan. Wala e, takot sa sariling anino si gago.

Akala ko kasi ganun yung pagmamahal, pagsasakripisyo. Ang maniwala sa taong mahal mo kahit mali at masama. Pero kung ganun lang din naman palagi, maituturing mo pa bang pag-ibig kapag nagdurusa ka na?

Ang totoo talaga, ako lang yung naging kawawa. Nabulag. Hindi naman ako naging masaya. 

May araw ba na hindi ako umiyak? 

Kelan ba kami naging ok?

Akala ko ba ayoko na?

Mahal ko ba talaga?

Akala ko nagmahal na ako noon. Hindi pala. Hindi nasusukat ang pagtangi kung gaano ka kaseloso o kahigpit sa partner mo. Hindi makasarili ang umiibig.

Wala naman nang dapat pang panghawakan pa. Sino bang gustong kumapit sa lungkot, sa sakit, sa sama ng loob, sa bigat ng pakiramdam, sa muhi, at sa galit? Tiyak akong nang iwan ko siya, hindi naman siya yung pinalaya ko. Kundi ako. Alam kong nakalimutan ko lang mahalin yung sarili ko.