Nung unang taon ko ng pagtuturo, mas maraming kuwento yung mga estudyante ko na hindi ko malilimutan.
Recitation ang isa sa pinakakinatatakutan ng mga estudyante. Parang katapusan na ng mundo. Lalo na kung pangalan mo agad yung unang tinawag.
May iilan na alam ang tamang sagot. May ibang nanghuhula. At hindi mawawala ang tatayô lang at hindi magsasalita. Pero iba ito sa karaniwang mga estudyante.
"Nahihiya po kasi ako. Takot po akong magkamali. Takot po kasi akong magsalita. Takot po kasi akong makipag-usap. Sorry po."
Halata sa mga mata niya na kinakabahan siyang mag-share sa harap. Mahiyain. Mahinang-mahina ang kanyang boses. Bilang na bilang lang ang mga salitang binibitawan niya. Bihira lang daw siya makausap ng mga kakase niya. Iilan lang din ang mga kaibigan niya.
Nilapitan ko siya, kinausap. Nag-iingay ang puso ko para sabihin sa kanyang marami siyang kaibigan, maraming pwedeng makinig sa bawat kuwento niya. Na hindi masama ang magkamali. Na hindi bawal ang magsalita.
Makalipas yung isang linggo, nakita ko yung pagbabago sa kanya. Natututo na siyang makitawa. Hindi na siya nakaupo sa sulok. Nakikisalamuha na siya.
Kaya mas nagulat ako nung sinabi niyang "Ma'am, pwede po bang ako na yung mag-lead ng prayer?"
Natahimik ang puso ko.
No comments:
Post a Comment